Hatiralar bana neden bu kadar etkileyici geliyor? Hic anlamiyorum benim olmadiklari halde butun bu resimlere baktigim zaman bir ani goruyorum. Resimde pencereden bakan kizi gordugumde ne hissettigini dusunuyorum. Istasyonda bekleyenleri gordugumde nereye gidiyorlardi, kimin yanina gidiyorlardi, hikayeleri neydi merak ediyorum. Trafikte yanimda giden arabadaki kadini gordugumde onun hayatini merak ediyorum. Acaba o kadin o anda kimin yanina gidiyor, belki kizinin yanina gidiyor, Kimbilir?
Bazen kendimi kosturan tavsanlarin arasinda ilerleyen bir kaplumbaga gibi hissediyorum. Zaman cevremdeki herseyle birlikte white rabbit gibi depar atarken ben hizla cevremde girdaplar olusturan anlari yavasca izliyorum ve anlari yakalamaya calisiyorum. O ani yakalamaya ve hissettmeye calisiyorum. Benim gibi dikkatsiz bir insan icin oldukta zor birsey :) Sukur ki fotograf makinam ve filmlerim var :)
I don't know why the memories impress me so much. I don't understand it. When i look at them i see a history even if they don't belong to me. When i see the girl at the window in the photo i wonder how does she feel. When i see the people who are waiting at the stop i wonder where are they going or who are they going to visit? When i see the woman who drives on the road i wonder her life. Where is she going? May she is going to visit her doughter, who knows?
Sometimes i feel like a turtle and rabbits are rapidly running around me. I'm slowly watching them and trying to catch some moments when time and all other things sprint around. I am trying to catch and feel that moment. It's not easy, specially for an inattentive person like me. But thank god i have my cameras and films :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder