Herşeyi bırakıp koşarak uzaklaşmak istiyorum burdan. bu zamandan bu mekandan bu insanlardan ve şu an ki kendimden. gidip kaybettiğimi yakalamak istiyorum. ve ait olduğumu hissettiğim bir yaşama başlamak istiyorum yeniden. kaç yaşında olduğumu yada kaybettiklerimi önemsemeyeceğim eğer ait hissedersem ,o zaman maddi hiç bir şeyin önemi kalmayacak zorluklar göğüs germeye değer olacak. aklım 10 duygunun arasında kalmayacak üzülecek sede üzülecek ama o üzüntü bana ait olacak ben üzüntüye ait olacağım. her şey gerçek gözükecek gözüme. sanki hayatımda silikleşmiş bir dumanmışım da akıp giden sahnelerin arasında bir sis gibi dağılıyormuşum hissi olmayacak. peki başkaları bunun benim için en iyisi olduğu konusunda hemfikir mi acaba. acaba gerçekten benim için en iyisini isteyip kendilerini bunun dışında tutabilecek beni özgürlüğüme salıverecek kadar bencilliğinden arınmış birisi var mıdır? keşke olsaydı ama insanlar benciller maalesef siz yok olabilirsiniz , yeter ki onlar yaşamaya devam etsinler.
Mutlu etmeyi seviyorum, bedenime 3 beden büyük alınmış gibi duran eğreti hayatımda birilerini mutlu etmeyi seviyorum ama peki ya benim mutlu olup olmadığımı kaç kişi önemsiyor işte bu soru bazen çok kafamı kurcalıyor. eğer onlara uzaklaşmak istediğimi söylesem acaba kaçı anlayışla karşılar beni?